“You can’t have the one without the other” bezingt Sarah in haar eigen geschreven Only An Emotion. Sarah McQuaid is meesterlijk wanneer het gaat om iets wonderschoons neer te zetten, ook al komt dat voort uit verdriet. Haar 2de CD handelt zich om dit soort balansen. De balans die iedereen voor zichzelf tracht te vinden. Last Song is eveneens door haar zelf geschreven, terwijl de overige nummers arrangementen van traditionals betreft. Ode to Billie Joe van Bobby Gentry behoort ook al bijna tot die classificatie. Sarah McQuaid hoort thuis tussen al die Britse singers & songwriters die kwalitatief mooi en nostalgische muziek maken. Muziek om bij weg te dromen, of om op een rustige ontspannen wijze van te genieten. Als dochter van een Spaanse vader, en Amerikaanse moeder is ze daarom een markante eend in de bijt, maar luisterend naar haar muziek niet een onwelkome verrassing.

Opgegroeid in Chicago, en woont na een aantal jaren in Ierland sinds kort op de plaats waar ze voegt met haar muzikale bagage. Het spirituele land van Bert Jansch, Dick Gaughan, maar ook Matha Tilston. Sarah heeft dit album opgedragen aan haar moeder Jane, die begin 2004 overleed. De keuze van de muziek op I Won’t Go Home ‘til Morning is direct afgeleid van de liedjes die ze als kind samen met haar moeder zong. Geen wonder dus dat de verbinding tussen haar moeder, en de muziek duidelijk doorresoneert in de werkelijk adembenemende uitvoeringen. Uitzonderlijk mooi is het instrumentloos gezongen Wondrous Love. Aan dit album is veel zorg besteedt, en de liefde voor de rijke geschiedenis van de ten gehore gebrachte traditionals straalt van dit album. Deze muziek is bijna onaards te noemen. Ze maakt je onverbiddelijk los van de dagelijkse vulgariteiten zoals: concurrentie, reclame, winst en geldbejag. Verademend dus!